Η διάχυση του αέρα στο νερό γίνεται με τη χρήση ηλεκτρικών αεραντλιών οι οποίες αναρροφούν ατμοσφαιρικό αέρα και τον διοχετεύουν μέσω σωληνώσεων και διακλαδώσεων όπου χρειάζεται. Υπάρχουν δύο βασικοί τύποι αεραντλιών. Ο φυσητήρας (blower) (Σχήμα 66) και ο αεροσυμπιεστής (compressor). Ενας φυσητήρας ισχύος 2 kw έχει ικανότητα μεταφοράς μεγάλου όγκου αέρα ανά μονάδα χρόνου π.χ. 4 m3/min με μικρή πίεση π.χ. 220 mbar (760 mmHg = 1 bar = 1000 mbar), ενώ ένας ίδιας ισχύος αεροσυμπιεστής, μικρό όγκο αέρα (π.χ. 0,15 m3/min) με μεγάλη όμως πίεση (π.χ. 5 bar – 3800 mmHg).
Ενας φυσητήρας είναι στην πραγματικότητα μια φυγοκεντρικού τύπου αντλία που μεταφέρει αέρα. Ο αέρας εισέρχεται στο θάλαμο της πολλαπλώς φτερωτής έλικας η οποία με την γρήγορη περιστροφή της δίδει λόγω της φυγοκέντρου μεγάλη κινητικότητα στη μάζα του αέρα. Η κινητική ενέργεια που απέκτησε ο αέρας μεταμορφώνεται σε δυναμική υπό μορφή πίεσης όταν αυτός διέρχεται από το στενό στόμιο εξόδου και σε συνδυασμό με τις καινούργιες μάζες που συνεχώς στέλνει η έλικα, ωθείται διά μέσου των σωληνώσεων.
Η πίεση που δημιουργεί η αντλία στον αέρα και που αναγράφεται στις προδιαγραφές της κάθε αεραντλίας, αντιπροσωπεύει αυτή που του προσδώθηκε από την αντλία (πέραν της ατμοσφαιρικής 1 bar = 760 mmHg που θεωρείται δεδομένη). Οι φυσητήρες γενικώς δημιουργούν πίεση 0,1 – 0,5 bar πλέον της ατμοσφαιρικής. Στην ουσία απλώς σπρώχνουν τον αέρα να διοχετευθεί κατά μεγάλες μάζες μέσα από τις σωληνώσεις και να φθάσει να εξέλθει από τα στόμια εξόδου (διαχυτές, πορώδεις πέτρες κ.λπ.), υπερκεράζοντας την αντίσταση που θα συναντήσει εκεί από την υδροστατική πίεση της υπερκείμενης στήλης νερού (10 m H2O = 1 Atm, 1m = 0,1 Atm).
Κατά την επιλογή του φυσητήρα χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή για να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις που θέτει το βάθος του νερού, την πίεση του οποίου θα πρέπει να υπερκεράσει η πίεση του αέρα για να μπορέσουν οι φυσαλίδες να εξέλθουν από το σημείο εξόδου. Συνήθως τα βάθη αυτά είναι περί το 1 m για τις δεξαμενές (άρα υδροστατική πίεση ~0,1 bar), συνεπώς η αεραντλία θα πρέπει να έχει προδιαγραφές για τουλάχιστον 20 % παραπάνω βάθος λειτουργίας (όλα αυτά αναγράφονται στα σχετικά έντυπα του προϊόντος). Αν απαιτείται να δώσει αέρα σε μεγαλύτερα βάθη, επιλέγεται αναλόγως ισχυρότερη αεραντλία (μεγαλύτερη κατανάλωση ρεύματος).
Κατά τους σχετικούς υπολογισμούς (παροχής, βάθους λειτουργίας, κατανάλωσης) λαμβάνονται υπ’ όψη και οι απώλειες ροής αέρα και πίεσης που προκαλούνται από τις σωληνώσεις παροχής λόγω τριβών, συστροφών, διακλαδώσεων και συνολικού μήκους και επιπλέον από την αντίσταση των διαχυτών,. Αυτές οι απώλειες αν δεν υπολογιστούν μπορεί να καταλήξουν σε δραματική μείωση του βάθους λειτουργίας και συνεπώς σε αχρηστία της αντλίας.
